اجاره روزانه خانه در ولیعصر

خیابان ولی‌عصر ( نام پیشین : خیابان پهلوی ) , بلندترین خیابانِ مُشجر تهران و همینطور بلندترین خیابان خاورمیانه با درازای ۱۷٫۹ کیلومتر است که از عرصه راه آهن در میانهٔ جنوبی تهران آغاز شده و به میدان تجریش در منطقهٔ شمیران در شمال تهران می‌رسد .

این خیابان به فرمان رضاشاه پهلوی ساخته شد . اسم اول آن «جاده مخصوص پهلوی» بود و تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ , «خیابان پهلوی» نامیده می‌شد .

در ماه‌های اول انقلاب ۱۳۵۷ ایران مدتی «خیابان محمد مصدق» خوانده می شد , البته سرانجام این خیابان به صورت رسمی به «خیابان ولی‌عصر» تغییر تحول اسم یافت

تاریخچه منطقه ولیعصر

احداث جاده اختصاصی پهلوی یا این که به عبارتی خیابان پهلوی قدیمی ( ولی‌عصر فعلی ) از سال ۱۳۰۰ شمسی آغاز شد . در آن زمان رضاشاه که وزیر پیکار بود قصد به احداث این جاده گرفت . همینطور درخت‌کاری اطراف این خیابان و کشیدن نهر برای آب پاشی فضای سبز آن هم از سال ۱۳۰۰ آغاز شد .

در سال ۱۳۰۷ خیابان پهلویِ بالا به‌دست «بلدیه تهران» سنگفرش شد و بعد از آن با راهیابی آسفالت به پهنهٔ خیابان سازی شهرها , در سال ۱۳۰۹ مجلس شورای ملی رسمی را برای ساخت و گسترش خیابان‌های تهران تصویب کرد و پس از آن گام‌های ساخت «جادهٔ مخصوص پهلوی» آغاز و برای نخستین بار این خیابان قیرریزی شد . در سال ۱۳۱۰ شمسی پیش از آمدن ملک فیصل , شاه عربستان به تهران , خیابان الماسیه ( باب همایون ) و میدان توپخانه و آغاز خیابان لاله‌زار برای نخستین بار آسفالت شد و ۱سال بعد از آن در سال ۱۳۱۱ خورشیدی , خیابان پهلوی هم آسفالت شد .

از آنجائی‌که چنار با آب و هوای تهران بسیار سازگار است , در ابتدا دو طرف خیابان پهلوی را چنار کاشتند . همان زمان برای آب پاشی آنان در سه راه زعفرانیه دو رینگ چاه حفر کردند .

عبدالله مستوفی انگیزهٔ ساخت این خیابان را تصمیم رضاشاه برای پیوند دادن کاخ سعدآباد به کاخ مرمر می‌داند .

بر اساس کتاب «شرح زندگانی من یا تاریخ اجتماعی و اداری دوره قاجاریه» متن عبدالله مستوفی , در زمان رضاشاه در خیابان پهلوی به فاصلهٔ هر دو متر , یک چنار و بین هر دو چنار یک بوته گل سرخ کاشتند ; بنابراین در دو سوی مسیر ۱۸ کیلومتری خیابان مجموعاً ۱۸ هزار چنار کاشته شد .

اما بعضی این تعداد را تا ۲۴ هزار اصله نیز برآورد کرده‌اند . در زمستان ۱۳۱۹ برای نگهداری از درختان پای چنارها را به عمق یک متر و نیم گودبرداری کردند و به جایش کود ریختند . همچنین یک استخر بزرگ نیز بین محمودیه و تجریش پی‌کنی کرده بودند که ذخیره آب برای چنارها فراهم باشد , اما قضایای شهریور ۱۳۲۰ این اقدام را ناتمام گذاشت