وبلاگ ارزان مبله

از آنجا که در دامنه ‏های شیبدار روستای ابیانه فضای کافی برای ساختن خانه‏ های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده‌است که هر خانواده انبار غار مانندی در تپه‏ های یک کیلومتری ده , در کنار جاده و نرسیده به ابیانه ایجاد نماید . این غارها که در دل تپه‏ ها حفر شده ‏اند و از خارج فقط درهای کوتاه آن نمودار است برای مراقبت دامها و هم آذوقه زمستانی و اشیای غیرضروری مورد استفاده قرار می‏گیرد . زندگی مردم ابیانه کشاورزی و باغداری و دامداری است که با روشهای سنتی سازمان می‏شود .

مردمان روستای ابیانه به سبب کوهستانی بودن حیطه و به دور بودن محل آن‌ها از مرکز ها پرجمعیت و روش های ارتباطی , بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله گویش و زبان قدیم خویش را مراقبت کرده اند . گویش مردمان ابیانه از گویش های ایرانی شمال غربی که اما در طول زمان در گیر تغییر و تحولات زیادی شده و اکنون تنها تعداد کمی از واژه های اصیل پهلوی در لهجه آنان شنیده می شود .

لباس سنتی مردم ابیانه , هنوز نیز میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تاکید و تعصب از خویش نشان می دهند , در مردان شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه ( دوید ) و در زن ها پیراهن بلندی از پارچه‏ های گلدار و رنگارنگ است . علاوه بر این , زن های ابیانه معمولا چارقدهای سفیدرنگی بر سر دارند .
روستای ابیانه دارنده یازده مسجد است .
مسجد جامع روستای ابیانه مسجدی بسیار قدیمی است و قدیم ترین اثر تاریخی این مسجد , منبر چوبی منبت کاری آن است که در سال ۴۶۶ هجری قمری ساخته شده است . مسجد قدیمی دیگر ابیانه مسجد برزله است که دارنده فضای دلبازی است و روی لنگه در شرقی آن سال ۷۰۱ هـ . ق . مندرج شده‌است که مربوط به دوره ایلخانان است .